Ups and downs

Dat het leven bestaat uit ups and downs moge duidelijk zijn. Ik ben meestal erg positief over hoe het gaat. Vind meestal dat ik niet mag klagen. Maar de laatste tijd heb ik het erg zwaar.

De laatste tijd weer erg veel lichamelijke klachten. Veel druk op de borst, steken op de borst en hoofdpijn. Ik lijk weer helemaal terug bij af. En de oorzaken zijn voor mij wel duidelijk. Het is gewoon pure stress.

Nadat een gesprek tussen mij en mijn liefste helemaal verkeerd ging, viel ik weer terug in een donker gevoel en heb een aantal slaappillen genomen. ik wil niemand meer tot last zijn. Dit verdriet en die angst niet meer voelen. Het verdriet om niet te kunnen zijn wie ik ben, het verdriet om de liefde van mijn leven kwijt te raken en alleen om wie blijk te zijn. De angst dat de stress mijn hart toch stil legt. Helaas (zo voelt het nog steeds) is het niet gelukt. Toch ben ik hierna toch weer naar de huisarts geweest.

Deze nam echt geweldig de tijd voor me. Omdat de intake bij de genderpoli in Amsterdam nog even op zich zal laten wachten kreeg ik wat hulp binnen de praktijk aangeboden. Om sowieso die tijd te overbruggen. Ook opperde hij de optie om in relatietherapie te gaan. Mijn liefste vond dat niet nodig. Zij vind het vooral belangrijk dat ik weer hulp kreeg.

Voor de hartklachten moet ik voor de zekerheid wel weer naar de cardioloog. Toch om wat zaken uit te sluiten. Maar goed ook dat is dus weer wachten tot er tijd is.

Na deze gesprekken heb ik mezelf weer even ontkent. Iets wat ik echt maar een paar dagen vol weet te houden. Daarna werd de drang toch weer te sterk. Ik weet niet hoe lang mijn huwelijk en/of mijn lijf dit dubbelleven vol gaan houden. Ik merk in ieder geval dat mijn lijf me echt iets probeert duidelijk te maken.

Nadat ik Renée toch weer ruimte begon te geven, voelde ik dat dit echt niet meer te ontkennen en te onderdrukken. Zo zwaar is het leven momenteel. Nu het kennsimakingsgesprek gehad met de praktijkondersteuner. Een hele aardige vrouw en we kunnen best goed praten. Daarbij weet ik dat het beter is ok gewoon alles open en eerlijk op tafel te leggen. Anders kan ze me sowieso niet helpen en ondersteunen. Dus over een paar weken weer een gesprek. Hopelijk krijg ik niet weer die donkere gedachten, want het feit dat het een keer wel zou likken, maakt me ook bang.

Normaal schrijf ik niet zo over de down momenten, maar nu vind ik dat jij als lezer(es) ook best mag weten dat het niet altijd goed gaat met me. Zit jij er ook zo door heen? Meld je bij je huisarts of bel met 113. Hoe fijn die rust ook lijkt…het is helemaal onomkeerbaar. Voor jou, maar ook voor de mensen om je heen die om je geven.

Weer eens naar de huisarts

Nadat ik vorige week was gevallen met een deelscooter, bleef ik last houden van een spiertje bij de ribben. Omdat het bleef aanhouden, toch maar even naar de huisarts geweest. Uiteraard als Renée.

Was best even vreemd. De arts vroeg me de jurk even uit te doen om onderzoek te kunnen doen. Dan sta je daar toch even heel kwetsbaar zo in je string en bh. Misschien was die jurk toch niet de beste keus hihi

Op dit gebied heb ik zeker nog wat te leren hihi. Anyway het verrekte spiertje blijkt toch een gekneusde of gescheurde rib te zijn auwtsj.

Maar toch mijn dag niet vergald. De pijn is er…daar verander ik voorlopig niets aan. Dus gewoon genieten van de dag als vrouw 🥰

Stand van zaken

Het zijn weer rumoerige weken geweest. Aan de ene kant mega positief. Aan de andere kant ook minder. C’est la vie zeggen we dan maar.

Wanneer ik vrij ben, leef ik meer en meer als Renée. Heerlijk. Tegelijkertijd is dat natuurlijk niet fijn voor mijn vrouw. Zij vind het idee nog steeds niets. En dat is zeker te begrijpen. Neem het haar ook zeker niet kwalijk dat zij er zoveel moeite mee heeft. Aan de andere kant voel ik dat het verlangen steeds groter en groter wordt. Na een paar korte gesprekken met mijn vrouw hier over wil zij opnieuw gaan zoeken naar een manier dienvoor beiden werken. Want….wij houden enorm veel van elkaar en willen elkaar gewoonweg niet zo maar op geven. Hoe dat gaat verlopen, ik weet het niet. Heb geen glazen bol.

Dan nu het positievere deel van dit blog. Wel weer wat vooruitgang geboekt in mijn (sociale) transitie. Sinds kort draag ik ook protheses. Eerst een bescheiden B cup. Deze had ik cadeau gekregen van een vriendin. Echter mijn lompheid ten top…binnen twee dagen stuk gekregen. Ok ik moet er dus voorzichtiger mee om gaan haha. Hierop een C cup besteld. Deze zijn voor mij perfect. Niet te klein en ook niet te groot. Niet mega opvallend, maar voor mij een geweldig gevoel. Ook als je loopt en je voelt de zwaartekracht. Het klinkt gek, maar het is voor mijn gevoel mega echt zo. Ook al zit er geen gevoel in natuurlijk.

Verder ben ik nog een keer muziek wezen maken bij een bevriende blaaskapel. zo fijn om mij veilig te kunnen voelen. Zo ontspannend muziek maken. Heerlijk. Dat belooft wat wanneer ik met hen mee op de uitvoering ga hihi. Nu al helemaal zin in.

Verder geniet ik gewoon meer en meer van het vrouw zijn. Had dit punt al nooit durven dromen te bereiken. Aan al die lieve mensen. Die mij steunen en accepteren om wie ik ben. Dankjulliewel!!’

Wauw!!!

Wat een lekkere vrije dagen waren het. het begon woensdag met een interview met een studente theologie. Zij deed haar eindscriptie over de transgenderzorg en het effect daar van op de gemoedstoestand. Was een heel leuk gesprek en het kletste erg makkelijk met deze vrouw. Daarna in de avond voor het eerst naar een muziek repetitie geweest als vrouw. Het was bij een blaaskapel waar ik als gastmuzikant(e) was gevraagd. Ik had hen van te voren ingelicht over het transgender zijn en gevraagd of zij er moeite mee hadden. Dat hadden zij niet en zo ging eindelijk als mijzelf muziek maken. Ik was erg gespannen. Blijft toch altijd een beetje eng. Maar als snel was ik een van de muzikanten en maakten we een lekker stukje muziek.

De donderdag moest ik eerst naar de diëtiste en daarna al snel door naar een fotoshoot. Dus ook naar de diëtiste als vrouw gegaan. Zij wist al dat ik transgender was, dus dat was niets nieuws. Ze vond mij er erg vrouwelijk uit zien. En naast het gewicht wat ik al kwijt was, was het een leuk gesprek.

Daarna door naar de fotoshoot. Mooi op tijd was ik er al. Zeg maar een half uur te vroeg, iets met nooit te laat willen komen haha. Maar het bleek nog erger. Ik was een week(!) te vroeg. Deze blonde dame had de datum niet goed gelezen hihi. Gelukkig was er bij de fotografe die aanwezig was iemand uitgevallen en hoefde ik niet onverrichter zaken naar huis te rijden. We hadden hele goede klik waardoor in no time alle spanning en zenuwen uit mijn lijf verdwenen. Tijdens het shooten hadden we leuke gesprekken. Grappig hoe dat gaat. Je spreekt iemand voor de eerste keer en je durft voluit open te spreken.

Collega van mijn foto’s.

Toch mooi hoe de dames aanwezig mij overlaadde met complimentjes. Over mijn make-up, mijn jurk en over hoe vrouwelijk ik ben in houding en maniertjes. Dit maakte mij enorm zelfverzekerd. Het zijn soms die kleine dingen die voor een ander een groot verschil maken.

En toen de vrijdag. Dat was een mindere dag. Veel spanning tussen mij en mijn liefste. En snapte haar ook wel, maar aan de andere kant, wat kan ik er aan doen dat ik ben wie ik ben. Die eeuwige spagaat…ik merk dat het gaat opbreken. Zowel bij mij als haar. Dit maakte dat ik eigenlijk direct weer klachten kreeg. Alsof er een olifant op mijn borstkast stond. Kortom een dag om snel te vergeten.

En toen zaterdag. Voor de eerste keer een Pride. De Pride in Utrecht wel te verstaan. En het mooiste was, samen met mijn zoon. Wat een ervaring was dat.

Wat voelde het geweldig. Allemaal mensen om je heen. Die je niet veroordelen om wat je gender of geaardheid is. Vanaf de kant werden de deelnemers aan de canalparade toegejuicht en vice versa. Ik heb echt zo vaak de tranen niet kunnen onderdrukken. Zo overweldigend. En dan ook nog samen met mijn zoon. Leuke anekdote, er kwam een Engelstalig meisje naast me zitten en zij vertelde mij dat ze jaloers was op mijn lengte, want ik kon wel makkelijk met mijn voeten in het water zitten. Waten alle mensen maar zo tolerant als op die ene dag.

De laatste dag viel een beetje in het water. Eigenlijk wel letterlijk, want het regende onafgebroken. Dus de dag thuis als vrouw doorgebracht.

Al met al mag ik niet klagen hoe ver ik ben. De complimenten, de lieve reacties van vrienden en familie. Ik ben zo gelukkig daar mee. Eigenlijk zou iedereen zoveel geluk moeten hebben. Ik ben mij er van bewust dat ik geluk heb, maar ben ook overtuigd dat mijn openheid naar de mensen toe ook helpen met hoe de mensen mij zien. En als die openheid soms erg beangstigend…ga er wel voor. Je kunt niet beïnvloeden hoe mensen reageren, maar wel wat je aan die mensen laat zien.

Just be Yourself!!!

COC Leiden – workshop

Jullie hadden nog een verhaal te goed van mij. Ik was 7 mei afgereisd naar het COC Leiden. daar hadden zij hun maandelijkse transcafé avond. Op deze avond was er ook een workshop, welke gegeven werd door Fernando de Koning. Hierbij zou ook voor al de focus komen te liggen op het aanbrengen van de contouren.

Iedere transvrouw weet vast wel hoe moeilijk dat is. Dus ik vond het de afstand dus zeker wel waard. Ik was dus lekker op tijd vertrokken met de trein. En kwam netjes op tijd aan. Vol van de zenuwen nog. Het was voor mij de allereerste keer dat ik in de avond als vrouw mij buiten bevond.

Een beetje onwennig maakte ik contact. Gelukkig kende ik één dame al langer via internet. Dus was meteen leuk om elkaar eens in het echt te ontmoeten. Na een paar slokjes van de wijn zakte de zenuwen.

Na het welkomswoord kregen we een heerlijke roze cocktail. Ook kregen we een goodybag met diverse make-up spulletjes erin. Super leuk allemaal. Ik zat in een hoekje tussen een aantal cisvrouwen en transman/non-binair. Ja sorry ik ben in alle zenuwen gewoonweg vergeten hoe dat zat.

Fernando liet ons eerst ons gezicht schoonmaken en verzorgen. Omdat ik natuurlijk al zoveel werk in mijn make-up had gestoken liet ik de mijne zitten. En lette ik vooral goed op hoe hij het dan deed. Alle tips and trics goed opgeslagen. Bij het contouren kwam hij even helpen en wauw ik zag direct het verschil. Ook met betrekking tot de wenkbrauwen kreeg ik hele goede tips.

Toen kwam het bericht dat het treinverkeer was verstoord en moest ik snel vertrekken om toch nog thuis te kunnen komen. dus ik rond 23.00 uur weer over straat naar het station. Was erg spannend. Teveel verhalen gehoord dat transvrouwen in de problemen kwamen. Maar gelukkig is dat allemaal niet gebeurd.

Maar goed NS zou de NS niet zijn als ze steeds weer andere info gaven. Uiteindelijk moest ik toch over Utrecht reizen. Daar de laatste trein weten te halen. Ramvol natuurlijk. Ok…dat is even spannend. Maar ondanks dat ik tussen mega veel mensen zat, was de sfeer vriendelijk en kletste ik wat met de mensen om mij heen.

De make-up na het toepassen van de tips

Al met al een heerlijke ontspannende, maar ook veilige avond gehad. Ik voelde me niet opgelaten en voelde me echt veilig genoeg om gewoon mezelf te zijn me niet steeds af te vragen of ik wel vrouwelijk genoeg overkwam. En een aantal nieuwe lieve mensen leren kennen. Al met al dus echt een geslaagde avond gehad. Zodra ik weer eens vrij ven op de eerste zaterdag van de maand, ga ik zeker weer langs om weer te genieten van een avondje uit.

Sann, Sylvia, Anne en alle anderen dankjulliewel voor deze geweldige eerste avond uit.

Wandeling

De laatste tijd is wat rustig. Misschien ook zelfs wel goed. Het betekent dat er wat meer rust komt. Toch maak ik wel iedere keer weer een klein stapje vooruit. En mij geeft dat een gelukkig gevoel.

Vorige week weer eens lekker gaan wandelen. Een slordige 25 km over de Veluwe. Nu doe ik dat wel vaker. Maar nu was het voor het eerst in een echt zomerjurkje. En wat gaf me dat een geweldig gevoel.

Weliswaar was de zon erg sterk en heb dus de befaamde zongebruinde bh bandjes in mijn huis staan hihi. En eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg hihi.

Dit jurkje had ik enkel nog alleen thuis op het balkon durven dragen. Toch doordat ik van zoveel vrienden en vriendinnen steun krijg voel ik me zoveel sterker. En dat maakt dus weer dat deze dame zich meer en meer durft te presenteren als vrouw.

Zo was ik vorige week ook bij de diëtiste. Daar was ik als man nog, maar heb wel aangegeven dat ik dus Renée ben en we hebben ook daar een mooi en open gesprek over gehad. Het leek haar superleuk om de volgende keer met Renée kennis te maken hihi

En als klap op de vuurpijl…..ik zag dat ik 5 mei vrij ben en wil op deze mooie dag dus echt bevrijd door brengen. Zegt een vriendin die mij al jaren als man kent, leuk gaan we samen!! Ja dan voel ik me toch echt enorm geaccepteerd.

Ben zo dankbaar voor al die lieve mensen om mij heen. Die mensen die me niet afstoten omdat ik anders ben. Heerlijk. Tegen al deze mensen wil ik schreeuwen DANKJEWEL!!!

Gewoon omdat het kan :)

Vanmorgen vroeg opgestaan. Had een afspraak bij de huisartsenpraktijk voor mijn diabetes controle. Nu was ik bij de huisarts al eerder als vrouw gegaan. Ineens bedacht ik me om lekker als vrouw naar de verpleegkundige te gaan.

Ik wandel stip op tijd de praktijk binnen en begroet de assistentes. Zij kijken na de vorige keer niet meer op. Bij het kantoor van de verpleegkundige aangekomen roept zij mij. “Meneer C. komt u maar verder” Ik loop het kantoortje binnen en zeg direct:”Ik kom ben wel in een andere verschijning dan je me verwachtte.”

Haar gezicht was even…ja niet echt verbaasd. Eerder verrast. “Wauw zeg wat leuk dat je in verandering bent gegaan.” Haar een klein beetje uitgelegd hoe het zat en uitgelegd waarom ik nu toch zo op haar spreekuur kwam. Mijn idee was dat iedereen het toch weet op de praktijk.

Ze vraagt: “moet ik je nu dan ook als mevrouw C oproepen of als meneer nog steeds. “ omdat ik nog niet 24/7 leef als Renée met haar afgesproken dat ze gewoon Renée mag roepen.

Daarna alle controles gedaan. Wat ik dan wel weer lief vond was dat ze zich verontschuldigde dat ze bij het omdoen van de bloeddrukband mijn borst aanraakte. Vond dat zo lief van haar.

Na alle controles nog een kort gesprekje over mijn verschijning gehad. Ze vond me een mooie vrouw die er super verzorgd uit zag. Ja ach dat hoort erbij vind ik. Maar ik glunderde wel van trots. Voor mij persoonlijk voelde het toch weer als een stapje vooruit. Op maar de volgende stap. 🥰

Naar de dokter…

Vandaag weer een stapje verder. Na 4 dagen mijzelf te zijn 24/7, vandaag bij de huisarts geweest. Zoals meer mannen heb ik last van haarverlies boven op de kruin. Ik wilde met de huisarts de mogelijkheden bespreken om dit tegen te gaan.

Nu weten zij daar al ruim 2,5 jaar van mijn dysfore gevoelens. Maar ik was nog nooit eerder als Renée daar geweest. Vandaag was de eerste keer.

Dus nadat ik de kinderen naar school geholpen heb, mezelf verzorgd en opgemaakt en gekleed. Vanwege het weer een lekkere warme jurk en thermo panty aan gedaan.

En dan netjes op tijd kwam ik aan bij de huisarts. De assistente stond even te kijken wie deze onbekende dame was die voor haar stond. Toen ik mijn naam zei en het tijdstip noemde, leek het kwartje te vallen. En daar zat ik dan in de wachtkamer. Ik was daar niet de enige, wat voor mij weer wat spanning opleverde. Want zouden ze me zoals gebruikelijk als meneer C. oproepen? Nah ja zie t dan wel weer.

Toen kwam de huisarts de wachtkamer in riep alleen mijn achternaam. Geen meneer of mevrouw. Ik vond dat wel heel erg netjes opgelost. Nadat ik een goed gesprek heb gehad over mijn vraag wat we kunnen doen tegen het haarverlies, gaf hij mij de optie voor Finasteride. Een testosteron blokker die het proces stopt. Hier zaten wel wat bijwerkingen aan, maar die vind ik niet zo erg. Zeker gezien mijn droom. Nu dus hopen dat de apotheek snel sms’t dat zij het medicijn op voorraad hebben voor mij.

Ondertussen nu al een aantal dagen 24/7 mijzelf. Voor mij heerlijk. Mijn liefste vind het erg lastig. Zo moeilijk om een balans te vinden. Denk ik aan haar, dan ontken ik mezelf. Denk ik aan mij, dan verwaarloos ik haar.

Terugblik 2021

Wat een klote jaar was het. Dan kon je weer van alles dan weer niet. Veel mensen die thuis moesten werken. Dan denk ik toch aan al die meiden die zich thuis niet mogen uiten. Die stiekem hun momentjes moeten zien te vinden. Ga daar maar aanstaan als iedereen thuis is.

Wat voor mij persoonlijk een rot moment was, was toen ik hoorde dat een vriendin was overleden. Toen ik in een zwart gat zat, heeft zij mij haar luisterend oor gegeven. Samen aan de telefoon gezeten. Mede hierdoor klom ik er weer uit. Ellen ik ga je ook komend jaar weer missen.

Om toch ook positief te zijn in mijn persoonlijke overzicht. Gelukkig veel mooie momenten mogen mee maken. Die momenten dat mensen die dicht bij me staan me lieve berichten stuurden toen zij hoorden van mijn genderdysforie. Ik ben jullie allemaal erg dankbaar. Deze lieve berichten maakten dat ik opkrabbelde uit een dal.

En natuurlijk als laatste dank aan mijn lieve vrouw. Dank dat je me probeert te accepteren. Dat je samen met mij een weg wil vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe ik zonder jou nog door zou kunnen.

Hopelijk wordt 2022 een mooier en beter jaar. Een jaar waarin we weer wat meer kunnen leven. Ik wens jullie allemaal een geweldig uiteinde en een gelukkig en vooral liefdevol 2022

Goede en slechte dagen

Nou wat een week weer. En we zijn net halverwege. Maandag lekker kunnen genieten van het (laatste) zonnetje, Maastricht, wijn en natuurlijk een echte Limbursche vlaai. Wat een top dag. Een dag dat ik merkte dat mijn zelfvertrouwen echt weer gegroeid was. Waar ik eerst nog mijn mobiel in de hand had als afleiding wanneer ik iemand tegemoet kwam lopen en zo dus geen contact hoefde te maken…nu zat de telefoon ver in in mijn tasje en groette ik alle mensen die ik tegenkwam. Kreeg ik rare blikken ofzo? Nee. Tenminste ik heb ze niet opgemerkt.

Een ouder echtpaar vroeg mij de weg. Ja kan dan niet doen of ik ze niet begrijp dus ik heb die oude mensen gewoon op weg geholpen. Zo goed als ik kon. Deze mensen keken niet raar op, deden niet ineens vreemd. Ja dat sterkte me natuurlijk enorm.

Onderweg naar huis kwam ik nog een buurvrouw tegen. Die had ik gelukkig vorige week op de hoogte gebracht, omdat ze ook een vriendin van ons. Dus ik wandel lekker naar huis vanaf het station en zij komt me tegemoet gefietst. Dus ik roep heey hoe is t. Totaal niet bij stil gestaan dat zij Renée nog niet eerder echt gezien had. Ja goed met jou ook? Ja hoor en weer door. Later nog app contact gehad. Ze vond me er geweldig uit zien zo. Ja das toch fijn om te horen.

Gisteravond een appje van mijn allerliefste. Ze was onderweg naar haar ouders, want zij waren door anderen ingelicht…en dat terwijl ik weken geleden al een bericht had gestuurd. Bleek dat zij dachten dat dat een grapje was haha nu weet ik dat ik soms wat vreemde humor kan hebben, maar zo erg 😂.

Mijn kids wilde graag mee naar dat gesprek. Het blijkt dat iemand de link naar dit blog rondstrooit onder familie en vrienden. En weet je dat mensen mijn blog vinden, het lezen en dus alles over mij komen te weten…ik vind het niet eens erg. Het moment dat ik het zo goed mogelijk verstopte is voorbij. Daarbij schrijf ik dit blog voor twee groepen mensen…voor me zelf als uitlaatklep en voor mensen in dezelfde positie. Maar het zomaar doorsturen naar iedereen zonder op enig moment ook maar eens te vragen aan mij hoe het dan eigenlijk gaat met mij? En als dat te eng is…ook mijn vrouw is er nog. Ook haar kun je vragen hoe het met haar is. Dat doen vrienden onderling toch? Dat maakt toch een band?

Maar helaas is er iemand die niet naar mij komt met vragen, maar alleen maar met anderen over mij praat. Blijkbaar ben ik dus belangrijk genoeg om te bespreken. Wie had dat ooit gedacht. Ik die ene persoon die maar een simpel leven leidde. Maar goed nu is het allemaal niet meer zo simpel en dan dus wel interessant genoeg.

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen die de persoon nog steeds zien en niet alleen de ‘afwijking’ alleen de ‘stoornis’ zien. Maar echt geïnteresseerd zijn in mij als mens. En aan al die mensen zeg ik” Dank jullie allemaal. Zonder mensen die me konden accepteren met al mijn ‘gebreken’ was het allemaal hee anders gelopen met mij. Jullie hebben geen idee wat dat voor mij betekend. “

Aan de mensen die me niet als dezelfde persoon kunnen zien…hoe dan ook blijf ik de zelfde persoon…alleen soms met een ander uiterlijk dan jullie altijd kenden. ja die stoere jongen, man is soms eerder een tough chick en dat is wie ik ben!

Mochten er mensen na aanleiding van deze blog vragen hebben aan of over mij…mijn telefoonnummer is vrijwel overal bekend en anders stuur hier een bericht en ik neem contact met je op.