Uitgelicht

Genderdysforie

Wat is dat dan? Pfff zo moeilijk uit te leggen. Het is voor iedereen verschillend denk ik. Wat het dan voor mij is?

Voor mij bestaat de dysforie uit een depressief gevoel. Het gevoel niet meer verder te willen. Niet te kunnen ook. Zonder dat mensen nu in paniek raken wil ik aangeven wat het met mij doet. Het geen ik nu schrijf is dus geen reden om alarm te slaan, want gelukkig ben ik nog steeds goed bij kennis om het niet te doen.

De depressieve buien bestaan bij mij uit het gevoel niet verder te willen gaan. Sommige momenten is dat erg aanwezig. Wanneer ik aan het wandelen ben en over een viaduct over een snelweg loop….dan komt er bij mij een gedachte op dat dit wel een goede plek is om vanaf te springen. Of wanneer er een trein komt aan denderen. En wat denk je iedere keer dat ik mijn medicatie neem? Ook die kunnen me in een diepe slaap laten vallen. Zo diep dat ik voor altijd rust vind.

Nogmaals dit is niet wat ik zal doen. Ik ben te goed bij zinnen om te weten dat het allemaal geen oplossing is en dat ik mijn probleem bij anderen neer leg. Mijn gezin, die vrachtwagenchauffeur of de machinist. Maar het is wel hoe ik mij erg vaak voel. Het is dat gevoel wat mij diep ongelukkig maakt.

Dus als jij mij vraagt wat de genderdysforie voor mij is? Nu het voelt als de hel op sommige momenten.

Stilte voor de storm?

Een tijdje niets meer geschreven. Niet dat er niets gebeurd is hoor. in tegendeel zelfs. Maar gewoon teveel in korte tijd.

Op het werk dus de coming out gehad. Een paar dagen later bij de kapster geweest. Die had mijn haren zo mooi gedaan. Dat ik eigenlijk niet anders meer kon dan gewoon make-up op te doen naar het werk.

Daarna de volgende spannende stap gedaan. Met mijn allerliefste naar het gesprek met de psycholoog van het vumc over de hormonen gaan. En echt, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar wat heb ik een geweldige vrouw. En wat heb ik een geluk met haar. Uitkomst van het gesprek was dat hij me ging bespreken tijdens het MDO en ik met mijn kinderen ging bespreken dat deze fase eraan kwam.

Het mooiste wat ik vond was dat mijn vrouw zei dat er nu wel meer rust was en veel minder spanning in huis. Wat kan jezelf zijn een rust geven. Ik merk het zelf ook echt wel.

Vandaag (12-4-24) bericht gehad van het vumc. Het MDO is het er mee eens en ik mag naar de endocrinoloog (hormoonarts). En er is ook al meteen een datum bekend. 3 mei mag ik de ochtend doorbrengen in de genderpoli.

Vind het een erg spannende afspraak. Dan gaan er dingen echt veranderen. Maar ben wel serieus blij dat ik zo snel al weer terecht kan.

Dus al met al is er best veel gebeurd. En kan ik eigenlijk alleen maar zeggen hoe trots ik ben op mijn gezin. Love you DNAN 😘

Coming out

Nou tijdens mijn vakantie voor de carnaval was het zo ver. Middels een brief zou ik alle collega’s op de hoogte brengen van mijn gevoel en genderdysforie. Mega spannend natuurlijk.

Toen ik eind van de middag thuis kwam waren er al wat appjes en mailtjes gestuurd. Met super lieve reacties. Voelde wel goed. Al die spanningen en dan toch weer een beetje voor niets haha

Toen was daar het moment dat ik voor het eerst zou moeten werken. Gelukkig in de nachtdienst zodat het niet meteen super druk was.

Toen was daar die eerste stap over de drempel. Een diep zucht, kin omhoog en gaan….

Was even wennen. Alle reacties van de aanwezige collega’s. Woorden als stoer, dapperen moedig. Knuffels, schouderklopjes. Was even erg onwennig. Had ik me hier nu zo druk over gemaakt?

Na de nachtdiensten maar weer eens naar de kapster toe. Ze had mijn haren super mooi in model gedaan. En toen ik de dag er na voor de spiegel stond om me te verzorgen zag ik dat het haar nog steeds zo vrouwelijk stond. Hierop bedacht ik me, dan kan ik net zo goed ineens make-up op doen en zo gebeurde het dat ik voor het eerst als Renée naar t werk vertrok.

Ook nu weer even een diepe zucht en die stap over de drempel zetten. Maar ook nu weer alleen maar lieve en aardige reacties van de aanwezige collega’s. Wat een fijn gevoel. Eerlijk het voelt als een bevrijding. Me niet meer verbergen. Me niet meer druk maken over of mensen erachter komen.

Nu inmiddels een paar dag verder en nog steeds geen negatieve ervaringen mee hoeven te maken. Wat toch best wel mooi is voor een best wel stoere wereld waarin ik werk.

Ook nu weer waren alle spanningen en stress weer eigenlijk voor niets. Maar dat is alleen maar fijn. Nu nog leren hoe ik die leuke krul weer terug kan krijgen haha

Carnaval 2024

Wauw! Dat is het enige wat ik kan uitbrengen over carnaval 2024.

Wauw! Want ik mag gaan zoals ik mij het fijnste voel.

Wauw! Omdat het zo gezellig was.

Wauw! Omdat ik heerlijk muziek heb gemaakt.

Wauw! Omdat al die bekenden die er toe doen, me niet als vreemd behandelden.

Maar vooral WAUW! Omdat ik dit samen met mijn lieve gezin mocht beleven.

Ik heb op carnavalsmaandag op het werk een brief rondlaten gaan. Daarin leg ik de situatie uit. En wat voelde dat goed. Geen stress of mensen toevallig ergens een stukje op tv zien waarop ik mezelf ben.

Nu nog een spannend moment…die eerste werkdag na die brief. We gaan het beleven. De berichten die ik heb gehad, waren allemaal positief.

Nu nog even nagenieten van de anderhalve week vrij geweest zijn.

Eerste gesprek met de psychologe

Gisteren, 2-11-2023, was het eindelijk zo ver. Eindelijk was ik aan de beurt om in gesprek te gaan met de psychologe van het VuMC in Amsterdam.

Vanwege de weersomstandigheden was ik ruimschoots op tijd vertrokken met de trein. Het laatste wat ik wilde was te laat komen natuurlijk en op de NS kun je nu eenmaal niet altijd bouwen. Zeker niet met wind, regen, sneeuw, warmte…ow wacht met Nederlands weer dus haha

In ieder geval, ik melde me betjes aan bij de w receptie. Maar nee hoor dat was verkeerd doorgegeven, in plaats receptie N moest ik bij M melden. Omdat het best koud was heb ik lekker een warme chocomelk genomen en nam plaats in de wachtruimte.

Kort na de aangegeven werd ik opgehaald door de psychologe en liepen we naar de kamer. Daar aangekomen hebben we kennis gemaakt en heb ik mijn verhaal verteld en heeft de psychologe verteld hoe het traject gaat verlopen. Ze vroeg me hoe ik het graag zou zien, hoe het tot nu toe ging en waar ik vooral tegen aan liep.

Ik verteld haar onder andere over het dagelijks moment van scheren en hoe ik daar tegenover sta. Omdat ik eigenlijk al een diagnose heb liggen van het eerdere genderteam, gaat een medewerker van het VuMC mij bellen en samen met mij bekijken of deze voldoende is voor een eventuele laserontharing van het gezicht. Voor mij zou dat een mooi iets zijn. Heb ik dat gedeelte in ieder geval al niet meer.

Aan het einde van het gesprek vertelde de psychologe mij dat ze meteen extra gesprekken wilde inplannen en dat ik ook een afspraak moest inplannen voor diverse testen en onderzoeken bij de receptie.

Hierna ben ik naar de receptie terug gelopen en heb ik de afspraken ingepland. Dit gaat nu gelukkig wat sneller dan dat het ging. De testen en onderzoeken gaan zo’n drie uur duren en ik moet ook nog vantevoren vragenlijsten invullen.

Al met al was het in ieder w fijn dat ik eindelijk terecht kon.

Spannend

Het is alweer even geleden dat ik wat geschreven heb. Toch ook wel veel gebeurd.

Naast de afspraak die ik op 2/11 eindelijk heb met de psycholoog van het UMC Amsterdam. Zijn er ook allerlei dingen gaande. Zo was ik in Utrecht aanwezig voor een vrijwilligerslunch terwijl er ook een demonstratie was tegen de transgenderwet. Mijn nieuwsgierigheid was vooral gericht aan wie deze mensen nu eigenlijk zijn. Misschien wel tegen beter weten in dat er een gesprek gevoerd zou kunnen worden.

Wat ik op dat veld zag…een vak met mensen die tegen die wet waren en een nog groter vak met mensen die er juist voor waren. Daar tussen stonden politiepaarden en ME-ers. En wat ik nog het ergste vond was wel dat er in ‘mijn’ vak mensen stonden met hun gezichten bedekt. Mensen die in mijn ogen de algemene opinie weinig goed zouden doen.

Na een paar minuten had ik het wel gezien en toen er hekken omgegooid werden en de aanwezige ME met getrokken wapenstokken ging staan, ben ik weer snel gegaan. Leuke was dat ik op dat moment ook nog een uitje had bij de jeu de boule baan naast dit veld. Dus mocht ik weer richting de tegenstanders gaan. Maar ze hadden mij niet eens opgemerkt.

Verder wel lekker veel muziek kunnen maken als mijzelf. Ook met mijn eigen vereniging. Voelde me zeer ontspannen tijdens deze momenten. Heerlijk zelfs. Ondanks dat ik voor het eerst ook een wat minder fijne ervaring mee heb moeten maken met een dronken cafébezoeker die een grapje van mij niet leuk vond en vervolgens er bij moest halen dat ik niet moest denken dat omdat ik make-up droeg ik maar alles kon maken. Mooie aan deze situatie was dan weet wel dat er iemand voor me opkwam uit mijn vriendenkring. Niet dat het nodig was, maar gewaardeerd werd het zeker.

Ondertussen voel ik de spanning wel oplopen over de komende afspraak. Ik merk dat ik het enorm spannend begin te vinden. Waarom geen idee. Maar ik voel het wel zo. Soms is het allemaal zo dubbel. Maar ja wat doe je er aan? Het is allemaal niet gemakkelijk en zeker niet voor de mensen van wie ik hou en waar van ik weet dat zij ook van mij houden.

Verder is het vooral enorm druk in mijn leven. Extra taken gekregen in de muziek die ook veel tijd innemen. En soms lijkt het me allemaal wel even teveel te worden. Hopelijk houd ik het allemaal vol zodat ik samen met de andere vooruit kan in de muziek.

Nou dit was het zo’n beetje allemaal wel weer voor nu. Ik zal proberen jullie weer wat beter ok de hoogte te houden.

Een top weekend

Lieve lezers,

Wat heb ik een heerlijk weekend achter de rug. Ik was door een blaaskapel meegevraagd om muziek te maken op een wijnfeest aan de Moezel en dat mocht gewoon als mijzelf.

Dus alle mooie dingen waren gecombineerd in één weekend. Renée zijn, muziek maken, heerlijke wijn, de prachtige omgeving van de Moezel en superlieve vrienden en vriendinnen. En als kers op de taart dit alles met mijn jongste?

Mooier kon niet. Drie dagen lang volledig als vrouw leven, als vrouw gekend worden. Heerlijk. En ook wel spannend. Zo als vrouw in het buitenland, in alle drukte, met dronken mensen die je niet kent.

Maar genoten van elk moment. Van elk klein ding. Het lopen in een rokje, opmaken, net als alle ‘echte’ vrouwen een sjaaltje om. Het damestoilet bezoeken en gewoon in de rij staan haha

Ondanks dat voor mij Duitsland altijd wat ouderwets aanvoelt, heb ik eigenlijk geen enkel nare ervaring mee gemaakt. Ik hoorde van de mensen om mij heen dat er een keer door twee oudere dames naar mij gewezen werd en dat zij het duidelijk over mij hadden. Ik zelf heb het niet gezien.

Ik voelde me op een gegeven moment zo ontspannen en rustig. Dat ik me veel minder bezig hield met mijn omgeving. Dat ik gewoon echt helemaal ontspannen ik was. De echte ik.

Helaas kwam na drie dagen een einde aan dat gevoel. Na drie dagen moest ik weer terug naar dat stukje dat ik niet meer wil zijn eigenlijk. Toch kan en wil ik daar geen afscheid van nemen. Want dat zou betekenen dat ik ook al de liefde van mijn leven kwijt zou raken. Dat kan ik echt niet. Toch is dit dubbelleven ook niet fijn.

Soms is het zo zwaar en vreet het zoveel energie. Tegelijkertijd weet ik ook echt wel hoeveel geluk ik al heb. dat sta waar ik nu sta. Heel veel mensen met mijn ‘conditie’ mogen of kunnen niet zo vaak zichzelf uiten. Toch lijkt het steeds vaker toch niet genoeg. En dit alleen al opschrijven geeft me een gevoel van een grote egoïst te zijn.

Het leven lijkt steeds meer een spagaat op te leveren. De vrouw momenten zijn geweldig. Dan ben ik zo ontspannen. Die andere momenten worden zwaarder en zwaarder. Soms zo bang dat ik dat gewoon niet meer vol houd.

Maar goed. Voor nu is het weer koesteren van die geweldige dagen. En hiervoor moet ik mijn gezin en geweldige vrienden en vriendinnen voor bedanken.

Ontwikkelingen

Nou het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat heb geschreven. Dit had allerlei redenen. Drukte eerst, daarna de vakantie. Toch is het denk ik vooral na de vakantie sneller gegaan weer even.

Vakantie was heerlijk. Redelijk mijzelf kunnen zijn. Zelfs op de eilanden waar we naar toe zijn gegaan. Dus eigenlijk niet mogen klagen.

Toen ik op het werk kwam verteld een leidinggevende mij dat er een collega naar hem toe was gekomen met de vraag hoe het zat met mij. Deze had een filmpje gezien van tiktok wat ik naar een collega had gestuurd. Gewoon omdat het grappig was. Bleek die app ook mijn profiel mee te sturen.

Na een goed gesprek heb ik contact met die betreffende collega opgenomen. Gelukkig geen vreemde reactie. Vooral erg betrokken. Later kreeg ik van een andere collega een appje dat ze me ging steunen. Zij was degene die ik dat filmpje had gestuurd. Ook hier een heel goed contact mee gehad over mij.

Na overleg toch maar beslist om de werkgever te vertellen over de situatie. Wat was dit spannend. Dit was toch wel één van de spannendste momenten. Dat moment om het kantoor binnen te stappen en vragen of ze even tijd voor me had.

Na de eerste verbaasde blik, kreeg ik vooral veel steun van haar. Ze was enorm blij dat ik haar in vertrouwen had genomen en dat ik wilde voorkomen dat zij het via via moesten horen.

Na een heel goed gesprek ging ik toch wel opgelucht naar buiten. Echt een hele last die van mijn schouders is gevallen. Echt een enorme opluchting. Om te weten dat wanneer ik er klaar voor ben zij mij willen steunen en helpen. En als er iemand is die zich vervelend of kwetsend op stelt ik dit kan melden en zij mij in bescherming gaan nemen.

Verder stappen zijn er nog niet echt te benoemen. Het eerste gesprek met de medische psycholoog van Amsterdam UMC zal na alle waarschijnlijkheid pas eind van het jaar plaatsvinden. Soms is dat best wel moeilijk. Moeilijk om te accepteren dat je maar moet wachten. Helaas zit er niet veel anders op.

Ondertussen is het met het afvallen echt goed aan het gaan. Voor de vakantie 22 kilo afgevallen. Na de vakantie nog maar 20, maar na 2 weken weer gewoon 22 kilo haha. Dus uiteindelijk gewoon goed nog steeds. Sporten gaat ook steeds makkelijker. Als het weer het maar toe staat haha

Al met al best trots op mezelf, maar vooral op mijn allerliefste. Die er toch steeds maar weer mee moet leren omgaan.

En toen….was die dag er.

Al heel lang over nagedacht. Hoe zou t zijn om als Renée te kunnen zwemmen en zonnen in een bikini. Jarenlang al een bikini liggen. Nooit aan getrokken. Tot afgelopen maandag.

Ik wilde hem sowieso aan trekken. Hoe zit zoiets nu eigenlijk? Mijn allerliefste vroeg of ik wilde gaan zwemmen. Toen daar en ter plekke bedacht ja misschien wel.

Dus op zoek naar de bikini. Was even zoeken, maar had er een gevonden en die paste me. Gekeken of mijn borstprotheses er in paste en ja die konden er ook in en zo gebeurde het dat ik niet veel later op de fiets zat naar de waterkant.

Het was nog vroeg, dus ook nog niet superdruk. Dat was wel fijn. Een fijn plekje gezocht waar ik lekker mijn handdoek neerlegde en kon genieten van de zon.

Tot zo ver ging alles goed. Geen mensen die verbaasd mijn kant op keken of zo. Een wat oudere man verder op keek wel, maar die keek naar elke vrouw aanwezig haha.

Na anderhalf uur bakken in de zon had ik genoeg moed verzameld om me in het water te gaan begeven. Wat een heerlijk gevoel was het om zo naar het water te lopen. Kan niet anders zeggen dan dat het hemels aanvoelde. Gek eigenlijk dat ik dat zo sterk ervaarde, maar goed het was wel zo.

Ben overigens niet verder dan tot mijn buik in het water geweest. Bang dat de make-up nat zou worden en me dan misschien zou verraden. En dat terwijl ik me daar eigenlijk helemaal niet keer druk om maak.

Na weer even afgekoeld te zijn weer lekker gaan opdrogen in de zon en weer naar huis gegaan. Een heerlijke ervaring rijker en zeker een die ik deze zomer vaker wil ervaren.

Vraag

Deel een verhaal over iemand die een positieve invloed op je leven heeft gehad.

Over dit antwoord heb ik dus he-le-maal niet lang hoeven na te denken. Ik weet nog de exacte dag dat ik haar heb ontmoet 😍 11-11-1995. Jaren later ben ik ook met deze topper getrouwd.

Zonder haar had het er waarschijnlijk allemaal heeeeeel anders uit gezien. Maar soms heb je geluk en kom je een engel tegen die haar leven met je wil delen.

Ik ben nog elke dag blij dat ze met mij samen wil zijn. En hoop dat we dat ook nog heel lang mogen en kunnen zijn.